دارم کتاب "زندگی نزیسته ات رو زندگی کن" که کمی هم توی پست قبل در موردش توضیح دادم رو میخونم، کتاب خوبیه مخصوصا برای من که حدود دو ماه پیش در دیدار با دوستی به شدت فکرم رفت سمت و سوی کلیشه های ذهنی خیلی جالبه!
*یکروزی دوست دارم بشینم روی کلیشه های ذهنی کار کنم...
*یکروزی دوست دارم کتابی پیدا کنم دررابطه با شکل گیری و ریشه ی کلمات انگلیسی ،هردفعه میگم عجیب واژه هایی که ساخته شدن جالب و قشنگه دونه دونه ش...
*یکروزی دوس دارم روی بدی ها و خوبی های فیس بوک کار کنم ..
*یکروزی دوست دارم روی آرزوها-اهداف-تجربیات و یافته های ادم ها کار کنم..
*یکروزی روی بچه ای که در اعدام پدرش دنبالش رفت ...
*روی اسیب پذیری ادم ها و تفسیری که منجر به درد و گریه ...
*روی احادیث اصیل...
*روی تفسیر قرآن...
*روی اینکه ژاپن میگه ارزوهاتون رو به ما بگید تا ما براورده کنیم-اینکه شهریاری گفت از همون بچگی نگاه میکنن بچه چه کارهایی رو بیشتر دوس داره مثلا ژیمناستیک ...یا نیم وجبی میگن چطوری و چندبار سر چه موضوعاتی خندید!
*یاد برنامه ی هزارراه نرفته بخیر...
شکیبایی و زمان داری ... هر چیز به وقتش خواهد آمد. زندگی را نمی شود تعجیل کرد. زندگی طبق برنامه هایی که بسیاری از مردم دل شان می خواهد پیش نمی رود. ما باید هر چه را که در وقتش به ما می دهند بپذیریم و بیشتر نخواهیم. اما زندگی ابدی است. و ما هرگز نمی میریم. ما در واقع هرگز متولد نشده ایم. ما فقط از مراحل مختلف می گذریم. پایانی نیست. انسان ها ابعاد بسیار دارند. اما زمان، آن زمانی که ما فرض می کنیم نیست، زمان در درس هایی است که یاد می گیریم.
کتاب: استادان بسیار، زندگی های بسیار/ دکتر برایان ال. ووایس/ ترجمه: زهره زاهدی
از اینجا به بعد هرگز دوست ندارم به گویم یادش بخیر ...