شغل!
دارم نوایی نوایی رو گوش میدم!
دیشب به خودم گفتم کلاس امروز صبح رو نمیرم و میخوابم ! از این خستگی ها که دلم میخواد از ۴طرف بدنم را بکشند تا رسما برگردد سرجایش ! تمام بدنم منقبض شده انگار!
صبح که ساعت۸و نیم شد چشمم رو باز کردم و بعد بستم شد۹و۳۰دیدم کلی زنگ خورده گوشیم و منم که کلا روی سایلنتم! بیدار شدم و زنگ زدم به شماره ها و گفتن بدو بیا جلسه است دیگه عین برق خودمو رسوندم و بعدشم قرار بود برم مدرسه ی یکی از همکارای مامانم یکم کمکشون کنم!
مدرسه ی پسرونه ای که تا به حال داخلش نرفته بودم! واقعا وحشتناک بود! پسرهای پیش دبستانی تا سال ششم دبستان! همه جور قد و هیکلی توشون پیدا میشد! بعد یه سر هم رفتم پیش پیش دبستانی ها که معلمشون رفته بود مراقبشون باشم کلی پسربچه ی کوچیک بانمک ولی ذاتا شیطون بودن! تقریبا اکثرشون طبیعی بودن و یکم شیطونی طبیعی بود ولی بعضی هاشون ذاتا شر بودن!و همین که میان و هی لگد میزنن به بچه های دیگه! رسما دستشو گرفته بودم که نره بزنه بچه های دیگه!
طبیعتا تا زمانی که به بچه ها زیادی بها داده نشه و
یا به خاطر مشکل کوچیکی که دارن از طرف دیگه بهشون محبت زیادی نشه(مثلا این بچه عینکی بود که به نسبت سنش هم خیلی شماره ی چشمش بالا بود ولی این اصلا دلیل نمیشه ما به خاطر این مشکلی که طرف داره از طرف دیگه زیادی بها بدیم بهش و ...)
یا اینکه بعضی بچه ها طبعا تحت تاثیر محیط خشن زندگیشون قرار میگیرن و کاری از دستشون برنمیاد در محیط دیگه جبران میکنن و این میشه که محیط برای بچه های عادی ناامن میشه!
ولی در کل فهمیدم من ادم این کار نیستم ! من هی خودم را و جایی از وجودم رو میان بچه هایی که دعوا میکنن یا مورد دعوا قرار میگیرن و برای جبرانش التماس میکنن و قسم و ایه میخورن! ؛ جا میذارم!
خودم را حتی میان دعوای بزرگترها! میان دعوای ادم ها توی خیابون جا میذارم!
فکر نمیکردم این قدر حساس باشم نسبت به این دعواها!
هرشغلی که باشد هر شغلی که داشته باشم باید در طی روز یک وقتی برای خودم داشته باشم!
یک وقتی که اهنگ گوش کنم!
یک وقتی که کتاب بخونم!
یک وقتی که نت بیام! ایمیل چک کنم و وب خونی کنم!
یک وقتی که فکر کنم به رنگ ها! به ادم ها به تولدشون! به نقاشی ها به ...
