هرکسی یک سری عادت ها یا ویژگی هایی داره که ممکنه مریضش بکنه ! اون قطعا برای من تو خونه موندن به مقدار زیاده!
و دیگه اینکه بخوام برای سرگرمی هم که شده زیاد توی فضای مجازی از وبلاگ گرفته تا فیس-بوک باشم!
اینو امروز فهمیدم یعنی امروز خیلی زیاد بهم فشار اورد این ویژگی ها!
برتراند راسل حرفهای زیادی زده که زیاد دهن به دهن میچرخه یکیش هم اینه :
«هرگز حاضر نیستم به خاطر عقایدم بمیرم، چون ممکن است عقایدم اشتباه باشند.»
اینو روز جمعه با تمام وجود درک کردم!
یک وقت هایی ادم یک حرفایی میشنوه !
یک حرفایی مبنی براینکه رک و راست حرفت رو بزن! یا برخورد کن! یا زندگی کن یا جملاتی مثل جمله ی پایین :
دلت برای کسی تنگ شده ؟
بهش زنگ بزن !
می خوای تو رو بفهمند ؟
توضیح بده !
می خوای کسی رو ببینی ؟
دعوتش کن !
چیزی هست که دوست نداری ؟
بگو !
... چیزی هست که دوست داری ؟
تأئیدش کن !
... سوال داری ؟
بپرس !
عاشــــــق کسی هستی ؟
بهش بگو !
هیچ کس نمے دونه تو ذهنت چے مے گذره ،
بهتره که خودت شرح بدے ... !
ولی مشکل اینه که ادم نمیدونه با یک ارزشها یا نمیدونم یک اعتقاداتی که بهش ارث رسیده یا خودش رسیده و بعد فکر میکنه درسته ! نمیتونه به راحتی ای عمل کنه که توی جملات بالا هست!
یعنی یک کلیشه های ذهنی ای هست توی ذهن ما که دست و پای مارو میبنده بهش میگن عرف ! سنت! ارزش! هنجار!
یه چیزهایی که به مرور زمان زیر سوال نمیرن و میشن بدیهی! ولی حقیقتش اینه که بدیهی نیست! چه باید کرد ؟! باید اصلا این اصول رو زیر سوال برد؟
باید واقعا صرفا لذت طلب بود و فارغ و رها فقط پایبند به لحظه ی حال بود؟! چطوری میشه به این اما و اگر ها چرا ها تسلیم نشد!؟ یا اگه تسلیم شد چطور میشه رها شد؟ یا اصلا باید رها شد؟
بده همه ی این سوالایی که روح ادم رو میخوره!
نمی شه ... امروز درگیره بعضی از این سوالا بودم ... نشد که بگم ... نه به تو ... نه به شخصه دیگه ...
حالا بیخیال این حرف ها
هفته ی پیش مگه شما کوه نرقتید ؟! ... یعنی چی خیلی خونه بودم !
مامانی دیروزو گفتم همش خونه بودم
این چیزا توی کلمات جملات اسون میشه گفتشون ...ولی توی عمل نه...