میدانید اینجا هرکاری اش کنیم فضای مجازی است مگر اینکه با برخی نزدیک تر شده باشم و حضوری هم را دیده باشیم انها بشوند واقعی! الباقی یک عده هستند که یک روز توی فیس -بوک ادت میکنند و یک روز ریمووت! الباقی یکروزی وبلاگت را لینک میکنند و یکروزی از لیست درت میاورند!
دلبستگی ندارد !
اینجا هرچقدر خودت باشی و هی کامنت بگذاری و دلت را وجودت را وقتت را بگذاری برای برخی! باز کار خودشان را میکنند! یک کاری میکنند که تا عالم و ادم هست زده شود از هرچه زندگی و دوستی مجازی است!
یکروزهایی که زیاد توی نت هستم حالا یا کاری است یا سرگرمی ست یا هرچیزی٬ یا زیادی توی فیس هستم تهش یک حس کرخت کننده ای مینشیند توی وجودم! و بعد تصمیم میگیرم بچسبم به همین ادم های کم و نزدیک!
و بعد هی به خودم میگویم باید روی زمین زندگی کنیم! روی همین زمینی که رویش راه میروم و...
کارگاه های داستان نویسی دیدار
ترم اول (سه ماهه) رایگان
روزهای دوشنبه ساعت 17 تا 19:30 / به نشانی: خیابان انقلاب. خیابان قدس. خیابان پورسینا، پشت دانشگاه تهران. کافه کراسه
مبانی داستان: علی شاه علی
نقد و کارگاه: حسین برکتی
سارا حرف درسته ها و دلیلش هم اینه که پشت این مانیتورها آدمهای واقعی نشسته اند. اما از طرفی پیش خودم میگویم شاید ما آدمهایی که به نوعی به اینجا پناهنده شده ایم( حداقل خودم پناه آورده ام) بهتر همدیگر را متوجه میشویم و به اصطلاح درد هم را میدانیم...
دقت کردی برای چه پستیت هم کامنت گذاشتم؟
اینکه یک روز باشی و یک روز نه ... ربطی به مجازی و واقعی بودن نداره ... دوست های زیادی تو دنیای واقعیم داشتم که ...........