و در آخر باز به درد دل نامهی آیدین بزرگی میرسیم: " اینجاییم برای پایان، پایان یک آغاز... میخواهیم مال خودمان باشد، راه خودمان باشد، مسیر خودمان باشد، طناب خودمان باشد، از نفس و عرق خودمان باشد. می خواهیم توانستن را معنی کنیم، می خواهیم تغییر را زندگی کنیم"
مجتبی، پویا و آیدین برنگشته اند. چشمها به انتظار معجزه نشسته اند اما روزهای سپری شده امید را در قلبمان قفل کرده اند. "پسران کوهستان" مسیر ایران را به برودپیک باز کرده اند. این یک آغاز است برای " مسیر ایران" اما یک پایان غرورانگیز برای مجتبی، پویا و آیدین... حالا این راه خودشان است، مسیر خودشان است و از طناب خودشان، از نفس و عرق خودشان، اما " پسران کوهستان" هنوز برنگشته اند.
کوهنوردهای ایرانی برنگشتن ...
و برنخواهند گشت
همونطور که لیلا اسفندیاری برنگشت و حیلیای دیگه
این مسائل دیگه تو کشور ما عادی شده