این روزهای سگی!

یکجایی خونده بودم که اگر ادم ها از ریز زندگی هم خبر داشتن ٬ هیچ وقت دلشون نمیخواست جای همدیگه باشن! 

امروز وقتی فهمیدم گم شدن و بعد مردن این ۳تا کوهنورد قطعی شده و از روز شنبه هیچ تماسی ازشون دریافت نشده شدیدا حالم بد شد ! خیلی سخت بود وقتی همینطوری اسمشون رو سرچ کردم توی فیس بوک و دیدمشون! خیلی سخت بود وقتی توی لیست فرنداشون برخی عکس پروفایلشون رو سیاه کرده بودن ...  

هیچوقت از کوهنوردی خوشم نیامده هرچند کوه برام قداست و پاکی خاصی داشته! این هیمالیا این کوه های بلند این قله ها همشون نامردن ... 

البته زمینم نامرده وقتی زلزله میاد وقتی سیل میاد ... 

اصلا شایدم ما نباید با اینها بازی کنیم باید همینطوری فقط روی این کُره ی مسخره قِل بخوریم...

دیروزم شنیده ۹پناهجوی ایرانی در مسیر آبی استرالیا غرق شدن ... 

همین چندروز پیش بود که بچه ی خاندان سلطنتی ویلیام و کیت هم به دنیا اومد ... 

میدونید دنیا جای عجبیه هرروز کلی ادم به دنیا میان و کلی ادم میمیرن ٬ در این حین تنها چیزی که کمی ارومم میکنه فکر به اینه که ما ادم کوچولوییم ! ادم هایی که توی شهر اسباب بازی ها داریم زندگی میکنیم با وسایلمون ! فقط کافیه یکم دورتر بایستیم و ببینیم هممون توهم ادم بزرگ بودن داریم! 

شاید اصلا مثل داستان گالیور ما از دید کسای دیگه یکسری ادم کوچولو باشیم ! و اونجا مثلا شهر غولها باشه ... 

میبینید این خونه بوی" نا "میدهد همین وبلاگ مدنظرمه ! تموم این سالها هیچ وقت دنبال مخاطب نبودم! حتی دلم برای همین چندتا مخاطبم هم میسوزه! این خونه بوی شادی نمیده! این خونه فقط جایی هست که حرف میزنم و میزنم و شاید اصلا روش بالا میارم که سبک بشم بعدش برم سر زندگیم! 

همین. 

من از کسی انتظار ندارم! اصلا شاید این انتظار نداشتن به قول بزرگی تنها راه خوشحالیه!